Reakcje na omamy słuchowe u członka rodziny

Moja mama ma 64 lata i choruje na schizofrenie paranoidalną od kiedy pamiętam. Ma za sobą leczenie szpitalne, przyjmuje regularnie leki, ale nie jest świadoma swojej choroby.
Cały czas męczą ją omamy słuchowe. Przypisuje innym przyczynę swojego złego samopoczucia i dolegliwości fizyczne. Jest to dla mnie tym bardziej męczące że przypisuje złe intencje moim bliskim. Do tej pory mówiłam mamie że to są kłamstwa, że np. moja przyjaciółka rozpowiada o niej plotki, albo że nieprawdą jest że pralka przestała działać dlatego że przyjaciółka powiedziała jej "dzień dobry" kiedy stała w łazience. Bardzo szybko tracę cierpliwość, wściekam się że wyzywa moich przyjaciół i odcinam się wychodząc wściekła z pokoju.

Jestem świadoma, że dla osoby chorej omamy słuchowe są tak realne jak dla Ciebie realne jest to że teraz czytasz ten post, oraz że potrzebuje wiele ciepłego uczucia, dlatego mam wyrzuty sumienia. Jednak zupełnie nie wiem jak mam się zachowywać kiedy mówi takie bzdury. Wyobrażam sobie, że nie mogę jej powiedzieć "musisz czuć się strasznie kiedy słyszysz o sobie takie rzeczy" dając jej tym samym poczucie zrozumienia, bo wtedy przecież utwierdzę ją w przekonaniu że to co usłyszała zdarzyło się w rzeczywistości i padło z ust moich przyjaciół. A po czasie będzie oczekiwać że nie będę wpuszczać tych "wrogów" do domu, bo przecież chcę jej szczęścia a oni tylko jej szkodzą.

Nie wiem jak w odpowiedni sposób reagować na takie halucynacje. Będę wdzięczna za każdy pomysł.