rak w najbliższej rodzinie

Jestem pierwszy raz na jakimkolwiek forum, nigdy nie uczestniczyłam w takiego typu wypowiedziach. Mam 22 lata, jestem najmłodszą córką moich rodziców. Tak naprawdę to nigdy nie miałam do czynienia z rakiem, nie było tego u mnie w rodzinie i może dlatego tak ciężko to przyjmuję. Tak jak czytam inne opinie internautów to głównie chodzi im o swoją własną osobę. Ja jednak mam problem z moim tatą. zawsze by, jest i będzie tata, nigdy nie powiedziałam na niego ojciec. Zawsze dobry, pełny życia, usmiechnięty, ale nie ostatnio. Dwa lata temu dowiedzieliśmy się, ze ma raka jelita grubego z przeżutami już na wątrobę. Pochodzę z małego miasteczka, gdzie lekarze są prymitywni i ich diagnoza zwaliła mnie z nóg jak ja usłyszałam. Ale wracając do tematu. dwa lata temu zaczęło się leczenie tej choroby i trwa do dziś. Na początku było dobrze, była nawt poprawa, ale ostatnio jest gorzej. Najgorsze jest to, że czuję, iż mój tata się poddał, nie chce już walczyć. Bardzo schudł, stał się nerwowy, dużo mu przeszkadza, puchną mu nogi itp. We mnie najwięcej niemocy jest w tym, że nie wiem, nie potrafię go podnieść na duchu, nie umiem przekazać mu wiele rzeczy tak aby przywrócić mu dawną nadzieję i siłę do walki. bardzo go kocham i za wszelką cenę prubuję mu pomóc, ale jest bardzo ciężko. staram się być silna, nie pokazywać moich lęków, łez ale czasem mi to nie wychodzi. Od jakiegos czasu wiele rzeczy mnie już nie rusza, stałam się jak kamień. Czy to normalne?Jeśli ktoś z Was internautów może mi coś doradzić jak zachowywać się w takiej sytuacji to bardzo proszę o wsparcie i pomoc.
Pozdrawiam