Problem z nerwami

Witam. Nie będę robił jakiegoś długiego wstępu, po prostu opiszę swoją historię. Proszę was, abyście chociaż spróbowali mi pomóc, wiem, że napewno się rozpiszę, bo zawsze to robię, ale na prawdę potrzebuję pomocy.

Zacznę od tego, że za 3 tygodnie skończę 16 lat. W czwartek zacząłem chodzić do 1 klasy technikum.

Na początku pierwszej klasy miałem pewne problemy z chodzeniem na biologię. Mianowicie od tego, o czym mówiliśmy na biologii, robiło mi się słabo (brzuch mnie bolał itp), przez co na owych lekcjach często chodziłem do łazienki, lub czasami nie chodziłem na nie w ogóle. Po kilku miesiącach dotarło do mnie, że sam tworzę sobie ten problem, uspokoiłem się i... wszystko było dobrze. Do czasu...

Gdzieś w połowie drugiej klasy gimnazjum (o ile dobrze pamiętam) problem wrócił, ale już nie pojawiał się tylko na biologii, lecz na wszystkich lekcjach, głównie były to pierwsze lekcje. Mianowicie historia podobna, siadam w klasie, robi mi się słabo, idę do łazienki, czasami się zwalniam itp. Jakimś cudem to przetrzymywałem i w następnym roku zacząłem chodzić do trzeciej klasy gimnazjum...

W owej trzeciej klasie można powiedzieć, że narodził się problem, który teraz opisuję. O ile dobrze pamiętam, rozpoczęcie roku szkolnego było w środę. W czwartek poszedłem do szkoły, byłem ze dwa razy w łazience z tego samego powodu co we wcześniejszych latach, do końca dnia wytrzymałem. W następny dzień jednak miałem dosyć. Mimo tego, że na pierwszej lekcji byłem w łazience, miałem takie uczucie, jakbym zaraz miał zwymiotować. Jako, że wymiotowanie to dla mnie oznaka, że coś poważnego się dzieje, poszedłem (w panice) do pielęgniarki, aby zwolniła mnie do domu. Po wytłumaczeniu jej sytuacji zadzowniła do matki, która po kilku minutach przyjechała do mnie do szkoły. I tak było praktycznie przez całą trzecią klasę: chodzenie do łazienki, zwalnianie się z lekcji, czasami nawet nie przychodzenie do szkoły. Rodzice pozwalali mi na to raczej ze względu na dobre oceny (trzecią klasę gimnazjum ukończyłem ze średnią 4,30), ogólnie problemów wychowawczych nie sprawiam.

W ciągu roku szkolnego z mojej trzeciej klasy gimnazjum wydarzyło się jednak pare wydarzeń, o których należy wspomnieć.
W czasie ferii zimowych wyszedłem ze znajomymi na długi spacer (kilka kilometrów) w deszczu (gdy wychodziłem to nie padało). Wiadomo, wróciłem cały przemoczony. Jednak pamiętam, że wróciłem do domu, zacząłem czuć coś dziwnego. Mianowicie, czułem, że serce wali mi jak... po prostu waliło szybko. Zmierzyłem sobie ciśnienie i, ku zdziwieniu wszystkich, wynosiło ono jakieś 170/100 z pulsem 150+. Kilka godzin po wypiciu melisy wszystko jednak minęło.

Trzy tygodnie później po kolejnym wypadzie (już nie w deszczu) sprawa z ciśnieniem się powtórzyła. Wylądowałem więc u lekarza rodzinnego, który skierował mnie do szpitala na badania. Po przeleżanym tygodniu oczywiście okazało się, że nic mi nie jest. Ordynator oddziału stwierdził, że po prostu jestem za grzeczny(?) i muszę zacząć robić coś, aby się wyżyć (w tym momencie dodam, że jestem zwolniony z lekcji w-fu z takiego powodu, że po prostu po owych lekcjach łatwo choruję (spocony na zimno wychodzę itp)). No nic, jakoś dotrwałem do końca trzeciej klasy.

W wakacje, ku mojemu zdziwieniu, problemy z biegunką pojawiały się nawet w domu (wcześniej tylko w szkole i przed nią), więc znowu wylądowałem u lekarza, który stwierdził, że to mogą być nerwy, więc skierował mnie do psychiatry. Na początku sierpnia wylądowałem u kolejnego w moim życiu lekarza (psychiatra). Po kilkunastominutowej rozmowie stwierdził, że to faktycznie nerwy, więc zapisał tabletki (niejakie Asentra 50 mg). Powiedział: "zobaczymy jak to będzie w następnym roku szkolnym".

No i właśnie... w tym roku szkolnym przeżywam prawdziwy kryzys. Tabletki biorę zgodnie z zaleceniami lekarza, jednak pojawiają się straszne problemy.

W dzień rozpoczęcia roku szkolnego, myślałem, że na owe rozpoczęcie nie pójdę, z myślą, że tam znowu chwyci mnie biegunka i wyląduję w łazience. Poszedłem jednak i ku mojemu zdziwieniu nic się nie stało.

Z dwuznaczną miną (może nic się nie stanie) poszedłem na swoją pierwszą lekcję w nowej szkole (wcześniej wylądowałem dwa razy w domowej toalecie). Po trzydziestu minutach lekcji nie wytrzymałem, strasznie zachciało mi się wymiotować, więc poleciałem do łazienki, w której, kaszlnąłem pare razy, tak samo, jak przed wymiotowaniem. Nic się jednak nie stało, ale pomyślałem, że nie wytrzymam. Poczekałem w toalecie do końca lekcji, po czym poszedłem do domu. Rodzice byli rozpaczeni moim zachowaniem, że w pierwszy dzień nowej szkoły tak po prostu przyszedłem sobie do domu. Jakoś to przeżyli po tym, jak powiedziałem im, że w poniedziałek (dziś) pójdę do szkoły i zostanę w niej do końca lekcji.

Dzisiaj rano jednak, gdy miałem już ubierać się do szkoły, dostałem totalnego doła. Zacząłem rozpaczać, że nie dam rady, nawet nie spróbowałem iść do szkoły. Rodzice są teraz na skraju załamania, jeżeli jutro nie pójdę to nie wiem co będzie. Wiadomo, że nieźle sobie grabię, skoro przez pierwsze dwa dni NOWEJ SZKOŁY praktycznie nie było mnie w ogóle w szkole.

Nie wiem jak sobie z tym poradzić. Czuję, że te tabletki w ogóle mi nie pomagają. Według mnie i innych, ja sam wpajam sobie do głowy, że coś mi będzie, więc z nerwów zaczynam się tak i owak czuć. Ja jednak nie potrafię podjąć z tym walki, mimo pomocy rodziny i psychiatry. Po porannych "wizytach" w łazience czuję, że mój organizm jest już tak pusty, że od razu tracę dobre samopoczucie i ochotę na wszystko. Do tego dochodzi podwyżony puls (i to się czuje). Ogólnie jestem człowiekiem bez żadnego większego zainteresowania na jakiś temat. Tracę już dobre myśli, nie wierzę, że uda mi się to przezwyciężyć.

Proszę o waszą pomoc, nie potrafię sobie z tym poradzić, może ktoś miał podobny problem i coś może doradzić, czy coś takiego.