poranne lęki i niepokój utrzymujący się przez cały dzień

napisał/a: tereńka 2010-04-12 16:04
Od kilku lat czuję się okropnie. Z małymi przerwami. Teraz jestem po terapii grupowej. Przedtem była 1,5 roku w indywidualnej.
Przez te trzy miesiące z grupą było mi dobrze. Czułam, że idę do przodu. Teraz minęło 1,5 miesiąca, a ja czuję się coraz gorzej. Wróciły poranne lęki i niepokój utrzymujący się przez cały dzień. Mam 47 lat i naprawdę już dosyć tego cierpienia. Zalogowałam się z rozpaczy i desperacji. Czy będzie tak zawsze? Zaczęłam ćwiczyć relaksację, próbuję medytować. Jestem niecierpliwa. Mój mąż patrzy na mnie z niepokojem. Nie potrafi mi pomóc. Ja sama nie chciałabym być swoją żoną. Czuję się małowartościowa, inna, po prostu dziwadło.
napisał/a: krysia1705 2010-04-12 16:31
Witaj Terenko :)
czy tak bedzie juz zawsze..zalezy w duzym stopniu od ciebie...reszta od psychoteraputow na jakich natrafisz! Ja mysle ze ta terapia,ktora do tej pory przeszlas..uswiadomila ci dopiero z kad ta nerwica u ciebie! Teraz pozostala jeszcze praca nad soba!
Z tego co piszesz...nie chorujesz tak bardzo dlugo? Wiec moze daj jeszcze sobie troche czasu...zeby to wszystko dobrze zrozumiec i popracowac nad soba nad zmianami w swoim zyciu! Ja walczylam i pracowalam nad soba ladnych pare lat...i zapewniam cie ze mozna doprowadzic siebie do takiego stanu w ktorym wlasciwie zapomina sie o objawach nerwicy! Mozna nad choroba zapanowac!
pozdrawiam serdecznie :)
napisał/a: VasqueS 2010-04-12 16:35
Wszystko da się pokonać, tylko trzeba wierzyć.
Widzę u Ciebie też, elementy depresji czy bierzesz jakieś leki ?
napisał/a: tereńka 2010-04-12 16:48
Dziękuję Krysiu. Dziękuję VasqueS. Własnie przeczytałam co napisaliście i przestałam płakać. Brałam antydepresanty, ale one pomogły mi tylko za pierwszym razem. Dwa lata temu. Teraz w trakcie terapii trzymiesięcznej odstawiłam leki na propozycje mojej p. doktor. Nie miałam żadnych kłopotów z odstawieniem. Może po prostu teraz bez grupy czuję się samotna i opuszczona przez ludzi którzy mnie rozumieli. Ale teraz mam Was. Dziekuję za to , że pojawiliście się na mojej drodze.
napisał/a: tereńka 2010-04-12 17:04
Tak naprawdę choruję chyba od dzieciństwa. Ten smutny fakt uświadomiły mi terapie. To prawda poznałam źródło moich problemów a jeszce nie znalazłam sposopbu walki z nimi a raczej nie walki tylko radzenia sobie. Radzenia w taki sposób by być w zgodzie ze swoimi odczuciami. Zrozumiałam, że boje sie okazywać złość i dezaprobatę. Uciekam od cierpienia jakbym chciała uwierzyc w to, że ucieczka w jakiekolwiek działanie popchnie mnie do przodu. Łatwo się poddaję, zniechęcam. Chyba najbardziej brak mi wiary...wiary w cokolwiek, lub kogokolwiek...Boga? Dzis zamówiłam sobię książkę "Pokonać lęki i fobie "Arms Barrada. Podobno uczy ona akceptacji swojej choroby. Bardzo liczę na nią. Może czytaliście?
napisał/a: krysia1705 2010-04-12 18:35
Terenko....dobrze ze juz znasz swoje problemy...ja bym jeszcze do tego dopisala niskie poczucie wlasnej wartosci i nie wiera ze jestem cos warta! bo jak tak czytam Ciebie to wiedze siebie...dokladnie z tym samym mialam klopoty! Uwierz kochana ze przy odrobinie checi i nie zrazaniu sie przeciowymi niepowodzeniami w pokonywaniu swoich lekow i ograniczen...jestes w stanie zmienic siebie i swoje zycie ! A przedewszystkim uwierzyc w to ze jestes cos warta i zaslugujesz na wszystko co najlepsze! Nigdy na to ie jest za pozno....i warto to zrobic,...zeby potem moc w pelni cieszyc sie swoim zyciem :)
Pisz tu znami kochana..napewno bedzie ci lzej! naprawde bardzo dobrze Cie rozumiem :)
napisał/a: tereńka 2010-04-12 19:46
Kiedy tak jak dziś cały dzień trzyma mnie lęk i wszystko co robię, robię na siłę... nie wiem gdzie, w jakim życiu chciałabym być. Nie wiem czgo mi brakuje. W zasadzie jestem zdrowa. Mam tylko męża nie mam dzieci... tak wyszło. Ryczę...skoro wiem, ze nic mi nie zagraża to wydaje mi się, że to co czuję to lęk przed lękiem, że mi się rozkręci, że będę niezdolna do niczego. Moje przyjaciółki wspierają mnie jak mogą, ale one nie rozumieją, bo jak to zrozumieć skoro kiedy nie odczuwam lęku to ja sama nie rozumiem jak można czuć coś takiego. To jak to wyjasnić komuś kto od rana chodzi uśmiechnięty? Nie jestem ciamajdą, troche w życiu osiągnęłam. Czuję się dobra i ładna tylko...taka...niedopasowana. Ci, którzy nie wiedzą o mojej chorobie nie wierzą, że na coś cierpię. ONA? Przeciez ja zawsze się uśmiecham, zawsze wiem jak pomóc innym, co powiedzieć, by ktoś poczuł się szczęśliwszy.Umiem i chetnie pomagam ludziom. Nie bardzo mi to wychodzi z samą sobą. Byłam właśnie na lekcji Salsy. Próbuję, szukam, ale to nie dla mnie. Czuje sie tak jakbym uciekała sama przed sobą. Jak Krysiu Ty zbliżyłas się do siebie samej?
napisał/a: tereńka 2010-04-12 19:50
Kiedy myślę o sobie źle przywołuję obraz siebie samej kiedy miałam kilka lat. Kocham tą małą terenię.O nia potrafię zadbać. Chce nauczyć się dobrze myśleć o tej dorosłej. Jak.
napisał/a: Dorota851 2010-04-12 21:30
Witaj tereńko doskonale cie rozumiem sama codziennie sie czuje jak wrak , każdy dzien jest wyzwaniem ogromnym, brak mi sił i czasem myśli , że tak zostanie bedzie gorzej itd , postaraj sie poszukać przyczyny w sobie i coś choć troszke pozmieniać
napisał/a: krysia1705 2010-04-12 22:31
Tereniu.... bo to nie takie proste tak od razu byc dobrym dla siebie! Kazdy z nas zostal w jakis sposob wychowany,wpojono nam jakies wzorce(nie zawsze dobre).... Zeby to zmienic,niestety potrzeba troche czasu i dokladnego zrozumienia siebie i swoich rzeczywistych potrzeb! Nasze bledne "ja" na poczatku sie bedzie buntowac przeciw nowemu mysleniu...straszy nas objawami..wpedza w poczucie winy! Wazne zeby sie tego nie przestraszyc i kiedy jest sie przekonanaym o slusznosci swojej nowej drogi...uparcie nia kroczyc i przecierac szlaki nowemu mysleniu,patrzeniu na rozne sprawy! zeby byc dobrym dla siebie...nie tylko dla innych..trzeba tez czasami byc takim "zdrowym egoista" nie robic nic wbrew sobie! ja bardzo dlugo nie umialam odmawiac,a ludzie strasznie mnie wykorzastywali i to ci najblizsi! pomysl jak to wlasci wie jest u ciebie...czy nie robisz wielu zeczy tylko dlatego ze nie wypada odmowic? albo boisz sie odmawiac bo boisz sie zostac odrzucona? Takich pytan moglabym zadac jeszcze wiele! Narazie sproboj sobie zrobic...taki uczciwy wglad w siebie...czy wszystko to co robie, mysle jest zgodne z moimi zeczywistymi potrzebami?
pozdrawiam i spokojnej nocy zycze :)
napisał/a: tereńka 2010-04-13 10:52
dzięki dziewczyny. Krysiu, naprawdę podnosisz mnie na duchu. Pytanie czy wszystko robie w zgodzie z soba jest bardzo trafne. Nie wszystko. Ale czasem bardzo mi trudno odróżnić to co moje od tego co narzucone. To chyba najtrudniejsze. Wierzę zupełnie bezpodstawnie, że inni wiedzą lepiej ode mnie co dla mnie dobre. Stąd miotam się z jednega krańca w drugi. Najbardziej nurtuje mnie taraz pytanie co dla mnie lepsze: szukać pracy czy wręcz przeciwnie odpocząć przez rok tak jak nie robiłam tego nigdy w życiu. Boje się, że jeśli zostanę w domu będę nieużyteczna i strace kontakt z ludźmi.
napisał/a: Dorota851 2010-04-13 11:36
tereńko rozumiem cie doskonale , warto sie w siebie słuchać co tak naprawde robimy nie tak , popatrz na to jakbyś nie miała objawów , to co byś zrobiła inaczej? moż ejest coś takiego? albo czego si etak boisz? co dopracy to Ty musisz to podjąć nikt tego nie zrobi za ciebie to ty musisz wiedziec co dla ciebie lepsze