popadam ze skrajności w skrajność!!

Problem raczej psychiczny niż fizyczny.

wcześniejsze wizyty u psychologa jakoś nie pomogły...:(

Tym bardziej trudno Ci będzie pomóc poprzez forum.

może jakoś dam sobie radę i w końcu "znormalnieje"...trudno.

tesoro napisal(a):

może jakoś dam sobie radę i w końcu "znormalnieje"...trudno.

Wiesz Tesoro, to nie jest tak, że coś z Tobą nie tak.
Jedzenie kompulsywne, bulimia, powstrzymywanie się od jedzenia, a nawet obsesja na punkcie zdrowego odżywiania to wszystko są choroby, które powinno się leczyć. Tak jakleczy się każdy nałóg. Jeden jakoś radzi sobie sam, innemu potrzebne jest wsparcie najbliższych i specjalistów.
Z tego co piszesz to musiałaś być nieźle zdeterminowana, że doprowadziłaś do anoreksji, tym bardziej uważam, że nie powinnaś się sama odchudzać, chociaż wiesz jak i potrafisz to zrobić.
A na pocieszenie Ci powiem, że nie tylko Ty tak masz, że raz chudniesz, raz tyjesz..
Tak to juz z nami kobietami jest, że jak się zaweźmiemy to potrafimy wygladać jak szczypioreczki, a potem gdzieś ta nasza silna wola się rozmywa, albo jesteśmy już zmęczone restrykcyjnymi ograniczeniami, albo się ustatkujemy, do tego jeszcze ciąża i .... tak w kółko
Ja się odchudzam niemal od podstawówki i z moją wagą też różnie bywało (rozpiętość od 54 do 74). I wcale nie uważam, że jestem z tego powodu nienormalna.
Po prostu wiem, że mam skłonności do tycia i jeśli się nie pilnuję to zaraz widać to w bioderkach.
Dlatego też nie bądź dla siebie taka surowa i głowa do góry!

Jak to dobrze ujrzeć, kilka słów otuchy...zawsze mi tego brakowało (i w sumie nadal brakuje); dziękuję Wenus :) . Czasem mam swego rodzaju żal do domowników, że nie potrząsną mnie porządnie kiedy się obżeram (tak samo jak podtykali mi jedzenie podczas gdy go nie chciałam). Zero reakcji jest z ich strony, może boją się, że znów popadnę w anoreksję, ale równie groźne jest bycie otyłym...grrr. Mam wrażenie jakby we mnie były 2 różne osoby...taka która jest konsekwentna, zdyscyplinowana, a następnego dnia coś we mnie wstępuje i i tracę wszystko co udało mi się osiągnąć.

Niby nie liczy się to jak wyglądamy, tylko jacy jesteśmy, ale nie jest to dla mnie argumentem. Chyba nie umiem siebie zaakceptować...

tesoro napisal(a):

Jak to dobrze ujrzeć, kilka słów otuchy...zawsze mi tego brakowało (i w sumie nadal brakuje); dziękuję Wenus :) . Czasem mam swego rodzaju żal do domowników, że nie potrząsną mnie porządnie kiedy się obżeram (tak samo jak podtykali mi jedzenie podczas gdy go nie chciałam). Zero reakcji jest z ich strony, może boją się, że znów popadnę w anoreksję, ale równie groźne jest bycie otyłym...grrr. Mam wrażenie jakby we mnie były 2 różne osoby...taka która jest konsekwentna, zdyscyplinowana, a następnego dnia coś we mnie wstępuje i i tracę wszystko co udało mi się osiągnąć.

Niby nie liczy się to jak wyglądamy, tylko jacy jesteśmy, ale nie jest to dla mnie argumentem. Chyba nie umiem siebie zaakceptować...

Cieszę się, że mogłam ociupinkę Ci pomóc.
Niestety prawdą jest, że wszyscy oceniamy najpierw na podstawie wyglądu, ALE! wiele mozna zrobić na plus - nawet jesli są niedociągnięcia. W koncu każdy ma jakieś mankamenty. Nie będę tu się rozpisywać na temat tuszowania wad, bo to temat rzeka.
Wazniejsze jest to, że podstawą jest zaakceptowanie siebie (nie ważne czy ważysz teraz 45 czy 65 kg). Jeśli Ty nie będziesz lubić i sznować sama siebie - od innych też tego nie wyegzekwujesz.
Może to banał, ale jakoś tak jest, że ciągnie nas do ludzi otwartych, serdecznych, optymistycznie nastawionych do zycia, a nie wiecznych malkontentów i ... kobiet na diecie))
Uwierz mi, że niejeden facet wolałby spędzić kilka miłych chwil w towarzystwie dziewczyny z kilkoma kg nadmiaru tryskającej życiem niż dziewczyny o wymiarach modelki, która mysli tylko o tym ile kolacja, na którą ją ten facet zaprosił, ma kalorii i jak długo będzie musiała po niej biegać))
Poza tym - na całe szczęście - tak jak my jesteśmy różne tak samo różne są gusta mężczyzn, dlatego nie ma sensu na siłę dopasowywac się do panieniek z kolorowych magazynów, ale warto zadbać o swoją diete i dobre samopoczucie.
Życzę powodzenia!

dzięki...:)

))

dopiero to do mnie dotarło...a więc z anoreksji wpadłam w bulimię...?!...to straszne :(

tesoro napisal(a):

dopiero to do mnie dotarło...a więc z anoreksji wpadłam w bulimię...?!...to straszne :(

Hej, co ty piszesz????
Chyba nie chcesz powiedzieć, że objadasz się do nieprzytomności, żeby później wszystko zwracać????
Tesoro skąd ten pomysł, że możesz mieć bulimię???