Ja i moje problemy.

Chciałam gdzieś znaleźć ludzi podobnych do mnie, takich, którzy mnie zrozumieją...
Moja przygoda ze schizofrenią zaczęła się w 2008 roku, gdy po próbie samobójczej wylądowałam w szpitalu.
Na oddziale spędziłam 3 miesiące, po czym trafiłam na oddział dzienny, na którym również byłam 3 miesiące.
Chodziłam grzecznie nie grymasząc, bo wiedziałam, że po tym co zrobiłam rodzicom należy zacisnąć zęby i grzecznie uczęszczać.
Jest to jedynie zarys tego co się działo ze mną w tamtym okresie. Zależy mi na wylaniu moich aktualnych żali, które mnie opętują...
Aktualnie jestem w domu na lekach [200 klozapol wieczorem i olzapin (nie pamiętam dokładnie ile, ale połowę maksymalnej dawki)].
Byłam na olzapinie maksymalnej dawce, ale zaczęły dziać się ze mną, że tak ujmę złe rzeczy. Mianowicie w nocy napadały mnie w nogach nadpobudliwości ruchowe, było to nawet nie tyle bolesne, co męczące. Później do tego doszły paraliże senne. Co najdziwniejsze jeden psychiatra stwierdził, że to przez olzapin i, że należy jego dawkę zmniejszyć, drugo natomiast uznał to za mój dziwaczny wymysł , nie uwierzył mi, a za to uznał, że to przyczyna podstawowej choroby.
Po za tym cierpię na dysfagię (trudność lub niemożność przełykania), ale jakoś sobie z nią radzę. Co najciekawsze po przebudzeniu mój mózg jakby się resetuje, i mogę zjeść rzeczy, któych normalnie za dnia bym nie przełknęła. Najgorszą przypadłością jaka mnie męczy jest niemożliwość wyjścia samej z domu. Muszę wyjść z kimś, że tak powiem, żeby móc asekuracyjnie złapać za rękę. Te lęki są silniejsze ode mnie. Podobno wiążą się ze schizofrenią. Występują wspólnie. Chciałabym spytać czy ktoś ma podobne problemy, i jak sobie z nimi radzi. Dziękuję za wysłuchanie.