DEPRESJA

Od pewnego czasu utrzymuje mi się bardzo silny dół emocjonalny... nie daję sobie już z tym rady. Wcześniej też cierpiałam na napady takiego stanu, ale trwały one krótko dwa trzy dni i wszystko mijało, jedyne co pozostawało dłużej to chwiejność emocjonalna polegająca na tym że w jednej chwili byłam spokojna a nawet wesoła przyjaźnie nastawiona do świata, ale wystarczyło czyjeś jakieś dziwne spojrzenie lub nic nie znaczące salowo, a we mnie jak by eksplodowała bomba (nerwy, złość, krzyk, obelgi i niechęć do świata). W tej chwili już od wielu tygodni mój stan się nie poprawia a wręcz przeciwnie, do tego ciągle zmęczenie i silny ból głowy(czasem nie do wytrzymania) pogłębiają mój stan. Nie wiem co mam robić, sama ze sobą juz nie mogę wytrzymać a co dopiero ma powiedzieć moja rodzina. Z całych sił staram się żyć normalnie, ale to jest silniejsze od mnie. co mam robić??? jak mam żyć??? cały czas zadaję sobie to pytanie lecz odpowiedzi nie znajduję..... jest mi ciężko bardzo ciężko, najchętniej od tego wszystkiego uciekłabym w sen, jedynie śpiąc jest mi dobrze jestem spokojna i sny jakieś takie łaskawsze.... czasem wydaje mi się że gdyby była taka możliwość to przespałabym cale swoje życie, ale nie mogę mam rodzinę dzieci które potrzebują mojej pomocy i opieki. Więc jestem na chodzie od świtu do nocy działam jak robot bez żadnej satysfakcji z natłokiem myśli.... chorych myśli. Z ogromna ilością słów których nigdy nie wypowiedziałam i pewnie nigdy nie wypowiem, które tak strasznie zalegają moje serce.
Boli mnie dusza..... boli mnie ciało.... w gardle kołek który dławi mi oddech....
Jak mam z tym żyć, jak mam dobrze wychować dzieci gdy sama nie wiem co tak naprawdę jest dobre.... Ja się staram i chcę jak najlepiej, ale..... no właśnie ale....
Ja zamykając oczy widzę jak powinnam postępować... jak żyć.... widzę jakie błędy popełniam.... co robię nie tak..... ja to wszystko widzę tylko jak to wprowadzić w czyn...
to nie jest takie proste, bynajmniej nie dla mnie.
Rok temu urodziłam synka, przytyłam, nie potrafię patrzeć na siebie w lustrze, muszę schudnąć, nie daję rady, mimo diety i wyrzeczeń wciąż jestem gruba więc znowu zaczęłam jeść i czuję do siebie wstręt że się poddałam, ale dlaczego się poddałam??? bo to wszystko i tak nie ma już sensu. Unikam ludzi bo wstydzę się swojego wyglądu. Czy tak już będzie zawsze???? chyba tak!!!
Bez wsparcia i woli walki z samą sobą nie dam rady....